Skafander kosmiczny – specjalny strój wraz z dodatkowym oprzyrządowaniem umożliwiający bezpieczne wyjście i pracę człowieka w przestrzeni kosmicznej. Skafandry kosmiczne chronią astronautów, kiedy wychodzą poza statek kosmiczny. Zewnętrzne powłoki skafandra kosmicznego chronią przed szkodliwym promieniowaniem słonecznym oraz przed poruszającymi się z olbrzymią prędkością cząstkami pyłu kosmicznego, zwanego mikrometeoroidami. Powinny być białe, aby zminimalizować nagrzewanie się od Słońca. Przezroczysty, plastikowy hełm również chroni przed promieniowaniem i mikrometeoroidami. Wewnątrz hełmu krąży tlen, żeby zapobiec parowaniu przyciemnionej osłony na twarz. Środkowe warstwy skafandra kosmicznego są nadmuchane jak balon i wywierają nacisk na ciało astronauty. Chroni to organizm przed działaniem zabójczej kosmicznej próżni. Wewnętrzna podszewka skafandra posiada rurki z wodą, żeby ogrzewać lub chłodzić ciało astronauty. Plecak zawiera zapas powietrza do oddychania oraz urządzenia podtrzymujące życie i/lub kontrolujące te które są w pozostałej części skafandra. Usuwa wydychany dwutlenek węgla. Zapasu znajdującego się w zbiornikach wystarcza nawet na około 7 godzin oddychania. Rękawice mają silikonowo-gumowe palce, które umożliwiają astronaucie kontakt dotykowy z przedmiotami, narzędziami. Muszą być jednak dostosowane (niewykonalne posługiwanie się narzędziami zaprojektowanymi z myślą o gołych dłoniach). Skafander wyposażony jest także w rurkę dostarczającą napoje oraz inną, do której zbierany jest mocz. Koszt skafandra kosmicznego stanowi wydatek rzędu kilkunastu milionów dolarów, z czego około 70% pochłaniają koszty plecaka i panelu sterowania. Amerykańskie skafandry składają się z wielu elementów. Ubieranie jest czasochłonne i niewykonalne bez asystentów.